رای فرد

رای دادن چند دقیقه است ولی آثارش در زمان می ماند

 

رای دادن در انتخابات نشانه  موجودیت . هویت و شخصیت افراد است . رای دادن حق فرد است در ایجاد جامعه مطابق اندیشه خود و تکلیف فرد است نسبت به سرنوشت خود وجامعه . حضور در رای گیری یک فریضه است . اگر به سرنوشت خود وجامعه و آیندگان علاقه مندیم . اما به چه کسی رای دهیم بستگی دارد اولا  به اندیشه فرد. کسی که نزدیکتر است به اندیشه سیاسی و فرهنگی و اجتماعی فرد  ثانیا سطح تقاضای فرد: تقاضا و خواسته در افراد متفا وتند هر فردی متناسب با خواسته خود به کسی که فکر می کند بهتر می تواند خواسته هایش را برآورده سازد متمایل تر است  ولی یک نکته حائز اهمیت است و آن اینکه کسی که برای بلند شدن وحرکت کردن دست بر زانوی خویش می گذارد قابل اعتماد تر است تا کسی که تقاضای گرفتن دستش را دارند. (متکی بودن به پتانسیلهای خودی و درونی )ودر  گذشته او از بد اخلاقی های سیاسی و فرهنگی واقتصادی  کمتر وجود داشته باشد .کسی که حاضراست خود را بر دیگران مقدم بدارد این اندیشه همواره مد نظرش در دوران مدیریتش خواهد بود و قابل اعتماد نخواهد بود .مطابق ارزشها و هنجارهای پذیرفته شده جامعه حرکت کند و به آسانی از آنها عدول نکند .

و هر ارزش یا  قانونی را بخاطر آن ارزش و قانون به آن احترام بگذارد و هر جایگاهی را بخاطر همان جایگاه ارزش قائل شود نه سفارش دوستان و همین دوستان از وی چهره و فرد بی ارزشی تربیت خواهند کردد .قانون صرف قانون بودن خوب نه تفسیر منافعی از آن.

و بخاطر داشته باشیم اگر معتقد به معاد هستیم از علت رای دادن ما به افراد سوال می شود چون با رای خود در فساد و جرایم فرد سهیم می شویم همچنین در عظمت دین وکشور با او شرکیم  ودر تشخیص درست اجر خود را خواهی داشت و هرچه بیشتر در معرفی تلاش کنی اجرت بیشتراست  و اگر به معاد اعتقاد نداریم  به وجود وجدان آگاهیم که اگر بخاطر عدم شناخت صحیح و با توصیه دیگران رای دهیم و آسیبی به جامعه و کشور وارد شود به عذاب وجدان مبتلا می شویم . و وجدان محکمه ایست که نیاز به قاضی  ندارد واگر  با رای ما گشایشی در زندگی افراد و رشد کشور حاصل شود ما هم بواسطه انتخاب او به خود می بالیم و از انتخاب خود لذت می بریم

تبلیغات هست . توصیه دوستان هست .فکر گشایش مادی برای خود هست . خشنودی و تلقین حزب وجناح هست و لی بدان عذاب وجدان هم پس از مدتی هست . تنها آنچه مهم است خودمان به نتیجه برسیم که برایش حجت و دلیل دارم اصل است

سخن آخر- مطابق آموزه های دینی کسی که آخرت خود را فدای دنیای خود می کند  نادان است و نادان تر از او کسی است که آخرت خود را فدای دنیای دیگران می کند .  اندکی تامل  اندکی با خدا خلوت کردن  می توتند انتخاب برتر را نشان دهد . والامروا علیکم 23/2/96