توجه

به نام خدا

انسان موجودی اجتماعی است .رشد و حرکت مادی و معنوی آن نیز در جامعه حاصل می شود .و با توجه به نیازها و علم وتجربه خود در بستر زمان و مکان اقدام به ایجاد نهادهای اجتماعی

می کند . تا زمینه رشد و بالندگی خود و همنوعانش را فراهم  سازد . و با وضع قوانین موضوعی مسیر ترقی و رفاه را برای خود هموارتر کند  . نکته قابل تامل اینکه همه انسانها از یک درجه علمی ومعرفتی برخودار نیستند . و این امر در زمینه اعتقاد عملی به دین نیز مشهود است . واز آنجا که بیشتر پیشرفتهای دنیوی نیازمند امتیازاتی است که باید فرد کسب کند . و باتوجه به سیاست بده و بستان بعنوان یک خرده فرهنگ در بین کسانی که برای رسیدن به هدف از هر وسیله ای بهره می گیرند  . کسانی که با توجه به اعتقادات دینی بخود اجازه استفاده از این سیاست را نمی دهند . از حقوق کمتری بهره مند می شوند . واین شیوه زنگ خطری است برای حاکمیت حق و اجرای قانون . که این سیاست تقریبا در همه امور سیاسی . آموزشی . فرهنگی و حتی  اشتغال چه در مراکز دولتی و غیر دولتی وجود دارد .از همه بغرنج تر وجود این امر در آموزش وپرورش است . وقتی که بتوان مدرک تحصیلی را با پول و رفاقت  به  دست آورد  . تیشه به ریشه علم وپیشرفتهای علمی زده می شود .و کسانی که در هر مقطعی مدرکی بدست می آورند . پستی را با این سیاست اشغال می کنند.. در ادامه رواج دهنده این سیاست خواهند بود . و نتیجه این سیاست فسادهای مالی و امور خلاف قانون و دور زدن قانون را بدنبال دارد .و شاید بتوان برای رهایی از سیاست در مرحله اول زمینه رشد اخلاقی ومعنوی اعضای جامعه خصوصا نسل جوان را فراهم کردن است . که باید از نظام خانواده آغاز و نظام تعلیم وتربیت و رسانه ها نیز به آن همت گمارند . گرنه یکدست صدا ندارد. و در مرحله دوم نظام قانونمند دادرسی ها است . که در اجرای قانون مبتلا به این  سیاست نشود . ودر اجرای قانون فقط به قانون عمل کند . نه ملاحظات دیگر . اما این نکته نیز قابل تامل است در گذشته دانش آموز فقط بر اساس اندوخته های خود ارزیابی می شد.و هیچ عاملی در کسب مدرک موثر نبود ولی اکنون بنا به دلایلی این امر ضعیف شده . و ارزش معلم به تبع آن  مورد غفلت قرار گرفته  . دانش آموز تا زمانی که به ارزش معلم آگاه نشود به او  احترام نمی گذارد . و زمانی به معلم احترام نگذاشت مهذب نخواهد شد و تا نهذب نشود مثمر ثمر برای جامعه نخواهد بود  . و دانش آموز در هر مقطعی احترامش به معلم به گونه ای است که جامعه به معلم احترام می گذارد. وقتی که دانش آموز از نظر معرفتی به ارزش جایگاه معلم واقف نیست . ومیداند به شیوه سیاست بده بستان می تواند مدرک بگیرد . احساس رعایت نظم در محضر معلم ندارد .  و انگیزه ای استفاده از محضرش را ندارد .شاید یکی از علل آن مشاهده افراد مدرک بدست در اطراف خود است که نتوانستند با مدرکشان به اهداف خود برسند . واز  فلسفه تعلیم تربیت نیز علم چندانی ندارد . و از این نکته هم نباید غافل شد که معلم نماها بودند که  نمره بی زحمت را باب کردند . و با علم بازی مادی کردند و نتیجه آن را امروز در جامعه مشاهده میکنیم . اگر دانش آموز وافعا درس خوانده باشد و واقعی مدرک گرفته باشد و متناسب تعالیم تعلیم وتربیت اخلاق کسب کرده باشد شاهد این همه بی اخلاقی های سیاسی و فرهنگی و عاطفی در جامعه نبودیم . در سطح دانشگاه نیز در کنار دانشگاهای دولتی که تقربیا کارخود خوب انجام میدادند دانشگاههایی تاسیس شد که بجای تولید علم تولید مدرک

می کردند.که انگیزه را از دانشجویان دولتی هم گرفت . و عدم برنامه ریزی باعث شده  امروز نظام مواجه شود به سیل عظیم مدرک بدستان بدون علم و مهارت که متناسب با مدرک به دنبال میزی می گردند که پشت آن وقت تلف کنند . اگر بفکر اصلاح نظام تعلیم وتربیت وعلم آموزی وکسب مدرک نباشیم و راهکار عملیاتی بوسیله نظام طراحی نشود در آینده شاهد سقوط ارزشها و رواج بیشتر انواع فسادها خواهیم بود .